Op de eerste dag van de Week van de Luiheid kregen we de meest waanzinnige en fijne opdracht van vermoedelijk het hele project: doe eens niets. Gebruik geen telefoon, geen laptop, praat niet met elkaar, maar doe niets en noteer alleen. Meteen greep ik dit moment aan om toch iets te doen. Het was misschien niet de bedoeling, maar ik kon niet anders. Sinds m’n veertiende weet ik dat schrijven mijn grote passie is en dat ik niets liever doe op deze wereld dan mooie verhalen, grote romans schrijven. Ruim een jaar ontwikkelt zich in mijn hoofd nu stukje bij beetje een groots plan voor mijn debuut. Ik heb al talloze aantekeningen, scène-ideeën, personagelijsten, stambomen en geschiedenissen. Nu beheerst een dagelijkse onrust mij sinds kort als ik niets aan dit verhaal gedaan heb. Ik moet er van mezelf nu elke dag mee bezig zijn. Dat lukt de laatste dagen zeer en ik greep dit moment van ‘nietsdoen’ dan ook aan om het openingshoofdstuk te schrijven (van mijn eerste versie uiteraard, dus waarschijnlijk wordt het alsnog geschrapt of drastisch veranderd). Hoe dan ook, ik heb nu een begin! Een fatsoenlijk goed begin, met precies de toon die ik wil, de introductie van twee belangrijke spelers in het verhaal. Dus het is een lange notitie geworden waar ik iets mee kan! Ik hoop dat er meer van dit soort grandioze momenten komen waarop ik tijdens het Nimbin-programma aan mijn persoonlijke project kan werken. Dat geeft een gevoel van twee vliegen in één klap slaan.
Het gesprek met Tom Grosfeld liet een blijvende indruk achter, maar dit merkte ik later. Pas in de dagen erna kwam de gedachte: ‘doe je dit voor je plezier of is dit doelmatig?’ vaak ik me naar boven als ik iets ondernam. Veel van wat ik doe is doelmatig – daar schrok ik een beetje van. De drang om gezond te willen leven is doelmatig, het hardlopen is doelmatig, zelfs het schrijven is doelmatig, want ik wil daar immers iets mee bereiken. Zou het leven niet een stuk lichter worden als die ‘druk’ (wat het blijkbaar toch is) ervan af zou zijn? Ik ben er nog steeds niet uit, maar het feit dat ik er nu regelmatig aan terugdenk zegt veel. Hoewel, ik ben toch van mening dat lekker bezig zijn en jezelf actief op het goede pad houden, dat daar niets mis mee is. Momenten ter ontspanning zijn er ook heus, maar daarin helemaal niets doen, dat is gewoon niet leuk – vind ik.
Voor de opdracht ‘portretteer een luierik’ die deze week ook op het programma stond, had ik Jolanda uitgekozen, mijn bazin. Ik schreef een stuk over de manier waarop zij als lui gezien zou kunnen worden en wonderwel kwam mijn eigen visie op luiheid daarin naar boven. Blijkbaar vind ik dat je luiheid moet verdienen. Dat is dan toch de aard van het beestje, want als ik kijk naar de regio waar ik ben opgegroeid, daar is luiheid een zonde. Wat zeg ik? Een doodzonde! Op luie mensen, mensen die dus schaamteloos niets doen, wordt ontzettend neergekeken. Ik kan wel doen alsof ik er anders over denk, graag doe ik dat ook, maar ik merk in mezelf nog niet de geringste kiem van een andere mening hierover.
Leave a Reply